domingo, 6 de junho de 2010

El secreto de la confesión revelado (1)

Raúl Iturra

….escrito en luso galaico y en castellano español…como es la realidad Gálica…para Sérgio Aurélio de PCmedic, quién me ayudara en la parteó en la parte informática…


San Lourenzo de Vilatuxe é unha parroquia que se localiza no concello de Lalín. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 719 habitantes (376 mulleres e 343 homes), distribuídos en 17 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 796 habitantes.

Está distribuida en vários lugares, espaciados por las montañas y el valle que conforman su perímetro y límites: Concello: Lalín

Área: 18 km²

Poboación: (Ano 2004) 719 hab.

Densidade: 39,94 hab./km²

Entidades de poboación: 17.

Esas entidades son: Afonsín, A Balagosa ,Barciela ,Bustelos, Carballiños ,Castro de Arriba,Gondoriz Grande, Gondoriz Pequeno, Lodeirón ,Moa , O Outeiro, Piñoi , A Saborida , San Lourenzo , A Torre ,A Varela ,Vilatuxe.

Conta cun colexio, o CEIP Vicente Arias de la Maza e un Auditorio. El CEIP o Centro de Estudos de Indústrias Profesionales, fué creado por su hija, la proprietária del Banco Pastor de Galiza y de toda la electrcicidad de la Empresa Fenosa, que exportaba a Francia, la benefactora Carmen Arias y Díaz de Rábago nacida en 1920 Pedro Barrié de la Maza y Pastor, 1. conde de Fenosa. La empresa Fenosa era una más valía para Galicia por los impuestos que pagaba al vender su mercancía, la energía eléctrica para Francia, que en el Sur, carecía de industrias suficientes para proveer de fuerza motriz para las manufacturas. Para no pagar tantos impuestos, su sentido del cristianismo: invertir y ganar dinero para tener más, y también la gratitud de un pueblo, del que se pensaba reina, la impelía a organizar caridades e solventar investigaciones académicas. Fui uno de los beneficiarios para estudiar Galiza, mas una vez, en los años 90. Durante un largo tiempo, financió mi equipo y mis viajes entre de una semana, entre mi Universidad de Cambridge y la de Compostela, en el Departamento de Economía, del que era catedrático mi amigo Xosé Manuel Beiras. Éramos criticados por usar dinero sucio y franquista y de personas tan ambiciosas, que el título de Condes de Fenosa fue comprado a los que en Francia los vendían, para tener dinero. La obligación era visitarla, almorzar en su casa y llevarle regalos. Me vi libre de tamaña falacia, al decirle que era socialista materialista y que mis formes convicciones no me permitían esas relaciones. Fue peor: para mostrar su amor de caridad, aumentó mi bolsa y pagó más a mí equipa de investigadores. Huí! Cuando volvi a Galiza, fui a Vilatuxe, a la casa de mi amigo Hermínio Medela Taín, primo de los Condes de Lemos e da la Duquesa de Alba. Él no lo sabía, en la guerra civil de 1870, la familia tuvo que huir y perdieron bienes y la memoria de saber quiénes eran. Tuve la suerte de descubrir su historia, narrada en varios libros de mi autoría, descubrimiento hecho junto con su hija Pilar, la cuarta hija de de Herminio, que era cabrero, trataba de caballos, sembraba, junto con su mujer, mi querida Mamá Esperanza Dobarro Gomes, del lugar de Vilatuxe, lugar fundador de la Parroquia de Viatuxe. Extraño, la Condesa, en su casa da la Cruña, falleció en 2009, en cuanto una con 74 años en Lodeirón, el 21 de Enero de 2006, la otra con 89. Mis dos benefactoras, diferentes en el estilo de proteger. Esperanza nada pedía y todo lo daba, Carmen Arias imponía los nombres de su familia a sus fundaciones, como el CEIP de Vilatuxe. Todos besaban la mano de Carmen Arias, con venia, excepto Herminio y yo. Ella era una franquista monárquica enriquecida, con título de nobleza comprado. Nosotros éramos de sangre, solo que pobres…


Volviendo a otros aspectos de Vilatuxe, vale la pensa entrar por otras avenidas de si historia.

A igrexa, construída a finais do século XIX, ten unha torre barroca. Na arquitectura local destacan un raro exemplar de hórreo de esquina e as casonas de Outeiro e Pita, que conservan elementos do seu pasado fidalgo. Vilatuxe estaba na ruta do camiño dos arrieiros que se dirixían a Santiago procedentes do Ribeiro, por iso a súa economía estaba baseada nos mercados, nas pousadas e na fabricación queixos e manteigas.

Houbo cunha importante feira, a dos Carballiños, que desapareceu nos anos corenta.
A igrexa, construída a finais do século XIX, ten unha torre barroca. Na arquitectura local destacan un raro exemplar de hórreo de esquina e as casonas de Outeiro e Pita, que conservan elementos do seu pasado fidalgo.

Lo que me preocupa en este texto, es la falta de fidelidad de los párrocos, que todo lo gobernaban. Mal chegado em Vilatuxe, el Párroco, hombre joven, se hizo mi amigo, pensó y quedó convicto hasta su muerte, acontecida a su 50 años por causa de leucemia, de que yo era un excelente cristiano y católico profundo. Nunca lo desmentí. Además, no era verdad, pero lo oculté por conveniencia de trabajo.

En esa convicción, en Febrero de 1975 y en época de cuaresma, convidó un colega suyo, sacerdote de seminario y a mí, para organizar una misión de una semana. La primera homilía fue del Párroco mi amigo, la segunda de su amigo, la tercera, era la mía. Oculto nombres por lo delicado de la materia. El Sacerdote convidado, en su día mars, , habló de los beneficios del trabajo, de lo bien que hacía estirar los músculo, como el aire libre mantenía la salud, y otras galimatías. No día a seguir, mercores, fue mi vez. No paré de hablar, citando los evangelios, de cómo el trabajo entontecía, de cómo levantarse tan temprano, a las seis de la mañana enfermaba por el frío, de cómo las mujeres jóvenes parecían viejas de tanto parir, porque estaban prohibidas la continencia, el aborto y la eyaculación fuera del cuerpo de la mujer, ese pecado de onanismo, bien como evitar hijos por no practicar el coito, que era una obligación: la iglesia católica decía que mientras más hijos, más bendiciones de la divinidad pata los poderosos papás e mamás…Agregué que mi predecesor del día anterior se había engañado, porque como él no trabajaba, no sabía lo que eran las peleas por nacos de tierra, que era necesario una reforma agraria para juntar tierras y no cometer el descomedido delito de pastar vacas en tierras ajenas.

No es necesario decir que mi convite acabó y que la misión acabó ese mercores, pero que la población me adoró por decir una verdad que todos callaban, y apenas en la confesión lo decían,

Por qué la confesión? Dice el catecismo de 1992 de Karol Wojtila, lo siguiente:

Artículo 4

EL SACRAMENTO DE LA PENITENCIA Y DE LA RECONCILIACIÓN

1422 "Los que se acercan al sacramento de la penitencia obtienen de la misericordia de Dios el perdón de los pecados cometidos contra El y, al mismo tiempo, se reconcilian con la Iglesia, a la que ofendieron con sus pecados. Ella les mueve a conversión con su amor, su ejemplo y sus oraciones" (LG 11).

Bueno, yo había hablado que los pecados no eran contra la divinidad, era contra los vecinos cuyas tierras eran usadas. Mis conversaciones con Eladio Fernández Ramos, mi vecino en nuestro lugar de la Carretera, eran mu largar: pastaba su vaca en el único trozo de tierra que había heredado cerca de mi casa, con una cuerda al pescuezo, para tirarla de la tierra ajena. Su naco era de 300 metros de largura y tres de ancho. La conversación nos distraía, y debíamos estar a gritar a la vaca y tirarla por la soga, mal estiraba el pescuezo dentro de las tierras de Elida Otero, llamada la bruj(x)a de Carretera, que no largaba ese vigilar de nuestros conversaciones, par que la vaca no entrara en sus, también, pequeños trozos de tierra. Nos lanzaba maldiciones. Fue de ese tipo de pecado que hablaba yo en mi homilía y en las calles, con los vecinos, defendiendo a todos ellos. Era por eso que Don Raúl, O Chileno, nombre que me habían dado, hasta ser encortado al de O Chileno de Vilatuxe. Si alguien preguntaba por Raúl Iturra, nadie sabía quién era, como pasaba con mis amigos de Compostela y de Cambridge, o mi propia familia que me visitaba: mi hermana, una prima, mi suegra, eterna visitante con mi cuñada. El párroco veía con buenos ojos mi influencia sobre la población y me mantenía dentro de sus buenas gracias. Cada vez que venían otros curas a confesar, a la hora de almuerzo yo era un convidado, como si fuera más un sacerdote. Y lo que oí, me espantó y lo anoté todo en los libros que guardo como reliquias, base de todos mis libros sobre teoría etnográfica y etnológica, con historias de vida, que nunca he revelado.

2 comentários:

  1. Escrevi este texto em: http://estrolabio.blogspot.com/ no sítio http://estrolabio.blogspot.com/2010/06/el-secreto-de-la-confesion-revelado-1.html#more . Deve aparecer em três capítulos: hoje as 16.30; amanhã e terça, mesmo sítio, mesma hora.
    Antes de aparecer, não podia deixar de comentar o que falava em família: há factos para analisar, outros para calar. É a primeira vez que refiro esta história, que devia estar num dos meus vários livros de análise cultural e psicológico, sobre Vilatuxa, Pencahue e Vila Ruiva. Tenho dito em outros textos que a paixão é uma força da natureza. A libido comenda e, se não for pelo Id, definido por Freud em 1923, o amor andava pelas ruas da paixão, ou assim. O amor cultivado e atendido, é um poder duradouro; a paixão, dura o que dura. No meu ver, devemos por atenção a esta diferença. No rastro da sexualidade caminha o amor, título de um texto meu. Além do mais, é preciso distinguir as formas rituais públicas da conduta social, e as privadas que tem a sua base na indiscrição, especialmente orientada pela libido. Tenho escrito um livro: A religião é a lógica da cultura, Afrontamento, 2004. Hoje em dia, após tanta análise, acrescentaria: e a libido do respeito amoroso, da união ente dois que ninguém pode separar se não for cultivado, esse amor. Apenas Melanie Klein e eu, temos psicoanalisado estes factos. Brian Juan O´Neill e Fátima Brandão, analisam de forma estatística a paixão, sem nunca mencionar estas palavras.
    Agradecia comentários...

    ResponderEliminar
  2. Prof, esta matéria é muito interessante, mas a verdade é que o amor é um luxo a que só alguns alcançam. Desde logo porque se em criança não se recebe o amor da mãe, no caso dos rapazes, não é possível transmitir às mulheres da sua vida de adulto, o que não se recebeu.Depois a vida é tão dificil para a maioria que o amor que exige atenção, compreensão e tolerância, está ensarilhado nessa máquina trituradora que é a vida moderna.Se ando angustiado com a vida, se não tenho tempo, se não ganho o suficiente,se durmo mal, que amor posso eu oferecer à minha companheira? Dou-lhe o meu amor fisico, penso nela, quando me assusto com a vida, por ser minha amiga, tenho-lhe carinho, mas o amor, mistura de paixão e carinho, onde anda ele, na vida das pessoas? O amor, meu caro, é um luxo nesta vida moderna e sem afectos.

    ResponderEliminar