sexta-feira, 8 de outubro de 2010

Três poetas galegos

Manuel Maria (1929-2004)

A Palavra

Nós, de verdade, unicamente temos
a palavra. Só a palavra verdadeira
pode traduzir a fecha
e insondável soidade do nosso ser.
Só a palavra. A própria.
A que pertence à nossa língua.
A que amamos. A que usa,
conhece e reconhece a nossa gente.
Sem a palavra seria a pobreza,
a miséria total, a impotência
a escuridade e o nom ser.
Mas hai quem manipula, força,
retorce, desfai e prostitui
o autêntico senso da palavra.
Hai quem mente. E ainda hai
o frio, feroz assassino da palavra".

(de A Luz Ressuscitada)

___________________

 Antón Avilés de Taramancos (1935 - 1992)



Última fuxida a Harar



O poeta é un cazador alucinado:
Atrapa a verba, atrapa a bolboreta
que se queima em faíscas decontado;
atrapa mesmo un soño de poeta.

É o cazador poeta nese instante
en que son ollo e ráfega un latexo
que calla o sangue en rio fulgurante
como se for un lóstrego ao asexo.

E sae o cazador e a sua sombra
-sae o poeta e a sua encarnadura-
(que é como quen do seixo a luz escombra por ver da selva toda a fermosura).

________________

Xosé María Díaz Castro (1914 - 1989)



Nimbos


Se é que o poema é só un nimbo de lus
que os ollos cegos póñenlles às cousas
soñadas ou amadas nas teebras,

das cousas que xa foron e se foron
pro siguen sendo e xa non se van máis,
das sombras que, xogando nos meus ollos, na miña vida en lume se enxeriron,

eu deixo aquí os nimbos, coma cinza
de rosas que onte encheron de perfume
o mundo, morto xove, dalgún soño.



(de Pórtico)
_________________

Sem comentários:

Enviar um comentário